Nauka Jazdy AUTO-TEST

W moim świecie - tym świecie - pojazdów mechanicznych, drogi wydają się kpić ze szczęściarzy posiadających cztery sprawne kółka i czcigodny silnik. Tak przynajmniej mi mówiono. Chcąc przetrwać musiałem podjąć stanowcze kroki i zdobyć swój własny stalowy rydwan, jednakże stołeczna policja prędko by mnie złapała bez odpowiedniego zezwolenia. Udałem się do pobliskiej szkoły jeździeckiej. Jak to w szkołach, sprzęt był raczej... wątpliwy, żeby nie użyć mocniejszych sformułowań. Po odbyciu lekcji na temat poprawnego traktowania pojazdów i nauczeniu się kilku starożytnych rytuałów, byłem gotowy na ujrzenie mojego towarzysza, a właściwie towarzyszki tej przygody. Była nim Toyota Yaris, z zatrważającą pojemnością jednego litra i mocą rzędu 69 koni mechanicznych - choć świry z kościoła V8 pewnie spaliłyby ją na stosie. W środku, czekał już na mnie poczciwy Bobby, dżokej tego ośrodka. Nauczył mnie jeździectwa, choć nie obyło się bez problemów. Wielokrotna walka z ustrojstwem zwanym sprzęgłem, przyprawiała mnie o zawroty głowy. Wściekle, zaklinałem pojazd na wszystkie bóstwa ze Stalowego Panteonu, aż w końcu, po wielu porażkach udało mi się nabrać wrażliwości i ogłady w kontrolowaniu żelaznego rumaka. Oznaczało to, że byłem gotowy na ostateczny sprawdzian. Ruszyłem do placówki zwanej "Wielką olimpiadą rydwanów i ich dżokejów", w skrócie WORD. Już w chwili wejścia do budynku, poczułem na sobie gardzące spojrzenia tamtejszej burżuazyjnej śmietanki towarzystwa, w jaskrawych garniturach bądź garsonkach, i świeżo lakierowanych butach. Nie byłem tam mile widziany. Dano mi jednostkę z numerem trzynaście, zastanawiałem się czy to tylko przypadek, ale w oddali - na trybunach - dostrzegłem bogaczy w togach, zajadających się winogronami i przeszywających mnie szyderczym uśmiechem. Wtedy byłem już pewny, że mnie wrobili. Nie wiedzieli jednak, że miałem asa w rękawie. Tygodnie spędzone z pół-sprawną Toyotą i Bobbym, dały mi absolutną kontrolę nad litrową bestią. Pół godziny później, widziałem już tylko głupie miny bogackich i moją licencję. Jadąc ulicami niegdysiejszej metropolii uświadomiłem sobie jedno. To czemu jedziemy, my którzy podróżują przez te pustkowia, jest to aby odnaleźć lepszych siebie.

Bardzo przyjemna szkoła nauki jazdy,wszyscy są mili,przede wszystkim o cokolwiek zapytasz wyjaśnią,oczywiście żeby zdać trzeba chcieć i to jest zasada numer 1.

Podczas jazdy rewelacyjna bezstresowa atmosfera, a wszystko dzięki wspaniałemu instruktorowi. Pan Damian jest uśmiechniętym, bardzo cieprliwym i wyrozumiałym człowiekiem. Dziękuje za przygotowanie do egzaminu jak i do jazdy codziennej